10:00 - 11:30
Sala Kinowa • CK Zamek
Panel dyskusyjny
Czy można na trzeźwo?

Ale zaraz, zaraz, jak to: na trzeźwo? Sex, drugs & rock’n’roll – muzyka, festiwale, popkultura i kontrkultura nierozerwalnie związane są z odmiennymi stanami świadomości. Czy bez dragów i alko nie byłoby jednak nudno? Z Martą Markiewicz, organizatorką imprez SobeRave, autorką książki „Bez dragów i alko jestem nudna”, Superbohaterką „Wysokich Obcasów” 2025, WalusiemKraksąKryzysem, który w odmęty uzależnień zanurza się w swoich tekstach, oraz Pawłem Trzcińskim z agencji koncertowej Distorted Agency, psychologiem specjalizującym się m.in. w terapii DDA, członkiem zespołu terapeutów psychodelicznych w Centrum Badań Klinicznych PI-House, zastanowimy się, po co nam w tej całej muzycznej zabawie używki – co nam robią złego, a co fajnego. I jeśli nie alko, to co? Trzeźwi, na rauszu, na kacu – przyjdźcie. Nie oceniamy. Rozmawiamy.

Panel dyskusyjny
Prowadzący
Gazeta Wyborcza
Jędrzej Słodkowski

Wiceszef działu kultura Gazety Wyborczej, dziennikarz muzyczny, pomysłodawca nagrody Sanki dla najlepszych nowych twarzy na polskiej scenie muzycznej. 

Goście
promotorka trzeźwości, autorka
Marta Markiewicz

Promotorka trzeźwości, organizuje imprezy SobeRave oraz szybkie randki w całej Polsce. Autorka książki Bez alko i dragów jestem nudna, napisanej pod skrzydłem Julka Strachoty i Kuby Żulczyka w wydawnictwie Newhomers.  

psycholog, seksuolog, właściciel Distorted Agency
Paweł Trzciński

Przez lata związany z takimi imprezami jak OFF Festival w Katowicach czy Domoffon w Łodzi. Oprócz aktywnej praktyki psychologicznej oraz pracy naukowej zajmował się także managementem i bookingiem m.in. Tomasza Makowieckiego, Błażeja Króla czy projektu Mister D. Doroty Masłowskiej.

artysta
WaluśKraksaKryzys

Jedna z najbardziej intrygujących postaci w polskiej muzyce gitarowej ostatnich lat, która tchnęła mnóstwo świeżego powietrza w tę szeroko pojętą dziedzinę oraz przyciągnęła do niej nową publiczność. Laureat szeregu nagród, z Fryderykiem na czele. WaluśKraksaKryzys udowodnił, że post-rockowa estetyka niezmiennie jest wdzięcznym nośnikiem dla artysty chcącego powiedzieć coś więcej. Egzystencjalne rozterki i kontestująca postawa głosu, z którym utożsamiają się zarówno millenialsi, jak i reprezentanci Gen Z, to przykład, że artystyczna odwaga ważniejsza jest od choćby najlepszego adaptowania się do obowiązujących trendów.